Cusus van klacht naar kracht

Als de dag van gisteren zie ik mij nog binnenkomen op de eerste cursusdag. Ik was zenuwachtig. De groep was vriendelijk en allemaal een beetje onzeker, viel me op, ik was dus niet de enige. Ik herinner me nog dat Joke tegen mij zei, Belinda, wat een mooie naam. Ik bedankte haar onzeker en ging op mijn plekkie zitten. Als ik daar nu aan terugdenk, denk ik thanks girl. Belinda is ook een mooie naam.

Na de eerste keer wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik allemaal kon verwachten en wat ik er eigenlijk allemaal van moest denken. Is dit wel iets voor mij? Dat ging door mijn hoofd.

De cursussen die volgden waren anders, je leert elkaar kennen en voelt je meer op je gemak. Die keer dat we rollenspellen gingen spelen met de telefoon, daar was ik in mijn gevoel sterk in. Ik zit immers voor mijn werk al jaren aan de telefoon, dus ja dat ben ik gewend. Daar heb ik altijd mijn antwoord klaar, maar waarom daar wel en anders niet? Op dat moment heb ik besloten dat als ik het daar kan , moet ik het ook altijd kunnen, en niet alleen aan de telefoon. Ik mag er zijn en ik hoef mij niet meer te laten kleineren en commanderen, en ben dan ook niet van plan dat nog te accepteren.

De cursus die ook veel indruk op mij heeft gemaakt is die keer dat we te horen kregen dat we complimentjes altijd weg mompelen. En ja daar heeft de begeleidster zo gelijk in. Sinds die keer denk ik elke keer als ik een complimentje krijg, dat ik ze met open armen moet ontvangen. Je wordt er blij en zekerder van.

De lieve SMSjes en telefoontjes voor de rechtszaak die ik kreeg van de groepsleden, die gaven mij zoveel kracht. Ik ging zenuwachtig de rechtszaal naar binnen, maar ook denkend, wat kan ik verliezen, nee heb ik en ja kan ik krijgen. Ik zal laten zien dat er niet met mij te sollen valt, en dat ik wel kan veranderen, EN HOE…….

Ik zag mijn baas die mij kleineerde en commandeerde van heel groot naar heel klein worden. Ik heb hem de waarheid gezegd op een rustige en eerlijke manier, en jeetje wat was ik trots. Als ik daaraan terugdenk komt er elke keer een lach op mijn gezicht.

Ik krijg ondanks mijn pijn en mijn verdriet weer langzaam en eigenlijk toch snel mijn leventje weer terug. Want als ik het zo bekijk dan heb ik in die twee maanden dat ik met de cursus bezig ben een hoop geleerd. Ik ben er nog lang niet maar ik ben op de goede weg.